Σε συνέχεια της δημοσιοποίησης του πορίσματος της ειδικής ομάδας εργασίας του ΥΠΕΚΑ για το net-metering, o Σύνδεσμος Παραγωγών Ενέργειας με Φωτοβολταϊκά (ΣΠΕΦ) επισημαίνει τα ακόλουθα:

O ενεργειακός συμψηφισμός (net – metering) ως όχημα προσθήκης νέας Φ/Β ισχύος στο σύστημα ή ισοδύναμης αφαίρεσης κατανάλωσης, τεχνικά δεν «ξεφεύγει» των γνωστών περιορισμών ηλεκτροπαραγωγικής υπερδυναμικότητας που αφορούν τους ανεξάρτητους παραγωγούς.  Η διασύνδεση των παραγωγών net-metering στο δίκτυο το οποίο καθημερινά χρησιμοποιούν αμφίδρομα και ως αποθήκη ηλεκτρισμού προς κάλυψη των ετεροχρονισμών και της αναντιστοιχίας σε πραγματικό χρόνο της παραγωγής με την κατανάλωση τους, τους καθιστά το ίδιο ευάλωτους στις κρίσιμες ισορροπίες του ισοζυγίου ισχύος.  Η μακροσκοπική θεώρηση πως οι υπό το net-metering Φ/Β παραγωγοί παράγουν σε συγκεκριμένο χρονικό όγκο ελέγχου το ρεύμα που καταναλώνουν, υπεραπλουστεύει επικίνδυνα σειρά κρίσιμων παραμέτρων για την ισορροπία αλλά και τη βιωσιμότητα του εγχειρήματος.  Με άλλα λόγια αν όλο το περιβάλλον σύστημα και δίκτυο στο οποίο διασυνδέονται και αδιάλειπτα χρησιμοποιούν δεν είναι ευσταθές και αποδοτικό, ούτε εκείνοι θα μπορέσουν αντίστοιχα να απολάβουν τα οφέλη των συστημάτων αυτών, αφού οι αναγκαστικές αποζεύξεις (λόγω υπερπροσφοράς ισχύος ή υπερφόρτωσης των γραμμών) του παραγωγικού τους σκέλους, θα απομειώνουν την παραγωγή καταλήγοντας τους εν τέλει σε απλούς καταναλωτές.  Επιπλέον το εκ των ανωτέρω λόγων φαινόμενο των «τυχαίων» αναγκαστικών αποζεύξεων από τους inverters θα επεκτεινόταν και σε άλλες Φ/Β εγκαταστάσεις του δικτύου (π.χ. σε γειτονικά οικιακά Φ/Β συστήματα), αφού στην μέση και χαμηλή τάση δυνατότητα επιλεκτικών αποζεύξεων στην λογική του “last-in first-out” από τον διαχειριστή δεν υπάρχει.   Υπό το φως αυτό κρίνεται επιβεβλημένη η επιβολή πλαφόν 10 kWp στις Φ/Β εγκαταστάσεις net-metering αλλά και συνολικά η ανάπτυξη τους στην χώρα εντός των πλαισίων του εθνικού στόχου.  Αυτά θα λειτουργήσουν προστατευτικά για την αγορά αλλά και για την ανάπτυξη της μέγιστης διασποράς, έως ότου αναδειχθούν όλα τα κρίσιμα σημεία του εγχειρήματος και του νέου τοπίου που θα δημιουργήσει.

Η ίδια θεώρηση διέπει και τις οικονομικές πτυχές διατήρησης ενός ευσταθούς, επαρκούς, αποδοτικού και κατάλληλα εφοδιασμένου με υποδομές συστήματος και δικτύου.  Εν γένει το κόστος ανάπτυξης και συντήρησης των υποδομών αυτών, τις οποίες οι παραγωγοί net–metering αδιάλειπτα θα χρησιμοποιούν, επιμερίζεται στις διακινούμενες προς κατανάλωση σε πραγματικό χρόνο kWh.  Αν ολοένα και μεγαλύτερη μερίδα καταναλωτών μετατραπεί σε παραγωγούς net-metering, οπότε συμψηφιστικά στον χρονικό όγκο ελέγχου επειδή το λογιστικό αποτύπωμα κατανάλωσης φαίνεται μηδενικό απαλλάσσεται της καταβολής του αντιστοιχούντος μεριδίου κόστους για το δίκτυο, παρότι σε πραγματικό χρόνο η διακίνηση kWh ήταν απείρως μεγαλύτερη, το κόστος συντήρησης των υποδομών αυτών θα επιμερίζεται ολοένα και σε λιγότερους καταναλωτές αυξάνοντας έτσι το κόστος γι’ αυτούς ή άλλως τα ελλείμματα του διαχειριστή.   Κάτι τέτοιο προφανώς δεν θα ήταν βιώσιμο.  Η ύπαρξη λοιπόν και δεύτερου μετρητή ώστε η χρέωση των τελών δικτύου να άπτεται ακριβοδίκαια των απορροφώμενων σε πραγματικό χρόνο kWh (και όχι του πλασματικού διαφορικού στον χρονικό όγκο ελέγχου αποτελέσματος) είναι εύστοχη.  Η μη απαλλαγή τέλος των εγκαταστάσεων net-metering από τα τέλη ΥΚΩ και ΕΤΜΕΑΡ, που άπτονται ευρύτερων ενεργειακών πολιτικών Εθνικής και Ευρωπαϊκής εμβέλειας, για το σύνολο της κατανάλωσης τους είναι εξίσου επιβεβλημένη. Μετά τα παθήματα του παρελθόντος, οι όποιες πολιτικές χαράσσονται στο εξής, πρέπει επιτέλους να μην δημιουργούν ελλείμματα και εκ των προτέρων ορατές αστοχίες, ροκανίζοντας έτσι την ευστάθεια όσων με θυσίες επιτεύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια ειδικά στις ΑΠΕ.  Η επιφανειακή δικαιολογία της παροχής δήθεν περίσσειας ενέργειας που θα χαρίζεται στο δίκτυο και άρα θα ενισχύει τον ειδικό λογαριασμό ΑΠΕ μέσω σχετικής οικονομικής αντιπαροχής δεν πείθει, αφού ο ετήσιος κύκλος συμψηφισμού αποκλείει ορθά και εύλογα τις υπερδιαστασιολογήσεις των εν λόγω εγκαταστάσεων και συνεπώς την ύπαρξη περίσσειας ενέργειας.

Κάντε κλίκ εδώ για να δείτε την επιστολή

Επισυνάπτεται ολόκληρη η επιστολή. Κάντε κλίκ εδώ για να την δείτε

Την Τρίτη 29 Απριλίου 2014 ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Παραγωγών Ενέργειας με Φωτοβολταϊκά (ΣΠΕΦ) κος Στέλιος Λουμάκης παρέστη ομιλητής στο Διεθνές Ενεργειακό Συνέδριο του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής με τίτλο «Το Μέλλον των Αγορών Αερίου και Ηλεκτρισμού - Κοιτώντας Μπροστά με Αισιοδοξία και Ρεαλισμό» που έλαβε χώρα στην Αθήνα. Το Συνέδριο χαιρέτησε με την παρουσία του ο Πρωθυπουργός κος Αντώνης Σαμαράς κατά την διάρκεια του επίσημου δείπνου που παρατέθηκε, ενώ άνοιξε με ομιλία του Υφυπουργού Ενέργειας κου Ασημάκη Παπαγεωργίου.  Στην τοποθέτηση του ο κος Λουμάκης στην ενότητα με θέμα «Το Μέλλον της Ηλεκτροπαραγωγής και των Περιφερειακών Συναλλαγών Ηλεκτρικής Ενέργειας» συνοπτικά ανέφερε: 

·    Ο κλάδος της ηλεκτροπαραγωγής μετά από ένα εξαιρετικά δύσκολο διετές διάστημα οξύτατης κρίσης και οικονομικής ασφυξίας, φαίνεται να βγαίνει σταδιακά στο φως.  Τα προβλήματα που χρειάστηκε να αντιμετωπιστούν δυστυχώς δεν ήταν μόνο συμπτωματικά της ευρύτερης βαθιάς ύφεσης της Ελληνικής οικονομίας, αλλά και ενδογενή του χώρου τόσο στο κομμάτι της συμβατικής παραγωγής όσο και των ΑΠΕ.   Γενεσιουργός αιτία των προβλημάτων αυτών φάνηκε πως ήταν η γενικότερη αναντιστοιχία φιλόδοξων στόχων, όπως τέθηκαν την προηγούμενη δεκαετία, για την ανάπτυξη της ηλεκτροπαραγωγικής εγκατεστημένης ισχύος συμβατικής και ΑΠΕ, με την πραγματική ζήτηση και τις οικονομικές συνθήκες που ακολούθησαν.  Η ανωτέρω αστοχία του ενεργειακού σχεδιασμού αλλά περισσότερο των μηχανισμών έγκαιρης προσαρμογής με ασφαλιστικές δικλείδες, οδήγησε σε σειρά παρατεταμένων χρονικά προστατευτικών μηχανισμών στο πεδίο της συμβατικής παραγωγής, ενώ στις ΑΠΕ σε υπεραδειοδότηση και στα φωτοβολταϊκά ειδικότερα σε εμπροσθοβαρή υπερανάπτυξη. 

·   Αν και πλέον φαίνεται πως τα χειρότερα είναι πίσω μας, σε συνέχεια και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που έλαβαν χώρα στην ηλεκτρική αγορά συνολικά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, υπάρχουν σε τεχνικό επίπεδο αρκετά πράγματα να γίνουν τόσο για την συμβατική ηλεκτροπαραγωγή (αναδιάρθρωση Αποδεικτικών Διαθεσιμότητας Ισχύος, εφαρμογή της θεσμοθετηθείσας απόσυρσης του Μηχανισμού Ανάκτησης Μεταβλητού Κόστους, μετασχηματισμός του μοντέλου της υποχρεωτικής αγοράς και στο πως αυτό θα επηρεάσει την χονδρεμπορική αξία του ρεύματος η οποία σε κάθε περίπτωση οφείλει να είναι πλήρης και πραγματική), όσο και στις ΑΠΕ.  Ειδικότερα για τις ΑΠΕ ο ενεργειακός σχεδιασμός οφείλει για τα νέα στο εξής έργα,  άμεσα να ενσωματώσει μηχανισμούς ανάληψης του ρυθμιστικού κινδύνου από τους αιτούντες επενδυτές.  Στις συνθήκες δηλαδή ηλεκτροπαραγωγικής υπερδυναμικότητας σε επίπεδο ισοζυγίου ισχύος που εκτιμάται πως θα διαμορφωθούν στο δρόμο ήδη για τους στόχους του 2020 (μελέτες ΕΜΠ εκτιμούν υπό συνθήκες τέλειου δικτύου τις αναγκαστικές απορρίψεις στο 20% της ανανεώσιμης παραγωγής), δεν είναι δυνατόν οι νέοι στο εξής επενδυτές να παραμένουν «αμέριμνοι».  Αναδρομικές «εκπλήξεις» δεν πρέπει να ξαναϋπάρξουν για κανέναν, οπότε για τα νέα κάθε φορά έργα η όποια «ελαστικότητα» στους μηχανισμούς αποζημίωσης (λ.χ. Cap επιδοτήσεων, μοντέλο feed in premium κ.α.) και απορρόφησης της παραγωγής (λ.χ επιλεκτική διακοψιμότητα στην βάση του μοντέλου last-in first-out), οφείλει να είναι πλήρως εν γνώσει τους και αποτυπωμένη στις νέες συμβάσεις σύνδεσης και πώλησης και βεβαίως τεχνικά εφικτή να υλοποιηθεί (τούτο αφορά την επιλεκτική διακοψιμότητα της λειτουργίας αποκλειστικά των νέων κάθε φορά μονάδων ΑΠΕ σε συνθήκες υπερδυναμικότητας με σύνδεση στην ΥΤ ή ΜΤ-ΧΤ).       

·    Σε επίπεδο ηλεκτροπαραγωγής τέλος είναι σημαντικό το ενεργειακό μίγμα να αποφασίζεται και με οικονομικούς όρους εθνικής οικονομίας, ώστε κατά το δυνατόν η κοινωνία να είναι «εξασφαλισμένος» σύμμαχος.  Υπό συνθήκες αυστηρού οικονομικού μονεταρισμού για παράδειγμα, η επιθετική απανθρακοποίηση της ηλεκτροπαραγωγής και το κατοπτρικά φιλόδοξο υπέρ ΑΠΕ re-engineering της,  δεν προβάλλουν ρεαλιστικά.  Συνεπώς η κατανομή της πίτας μεταξύ των εναλλακτικών καυσίμων συμπεριλαμβανομένων των ΑΠΕ, είναι σε σημαντικό βαθμό προσδιοριζόμενη από εθνικούς οικονομικούς παράγοντες που αλίμονο αν αγνοηθούν.  Σε κάθε περίπτωση ως γενικό πλαίσιο προβάλλει επιβεβλημένος ο περιορισμός της εξάρτησης της χώρας στην ηλεκτροπαραγωγή από τα εισαγόμενα καύσιμα (φυσικό αέριο, πετρέλαιο), τουλάχιστον στα απολύτως αναγκαία τεχνικά επίπεδα.  Αυτό βεβαίως δεν πρέπει να υπεραπλουστεύεται, αφού οι εγχώριες ΑΠΕ για υψηλές διεισδύσεις απαιτούν σε κάθε περίπτωση ιδιαίτερη ευελιξία στο παραμένον σε επιφυλακή συμβατικό σύστημα παραγωγής, που μάλλον στο φυσικό αέριο μπορεί να απαντηθεί.  Η αύξηση του όγκου ελέγχου της αγοράς ωστόσο μέσω ισχυρών ηλεκτρικών διασυνδέσεων με τα νησιά (μείωση εξάρτησης από το πετρέλαιο) αλλά οπωσδήποτε και την Ευρώπη μπορεί μέσω του ετεροχρονισμού να αμβλύνει τα κενά της στοχαστικότητας των ΑΠΕ με οικονομικά εφικτό τρόπο και να περιορίσει την ανάγκη εκτεταμένων συμβατικών μονάδων εφεδρείας.  Επιπλέον θα βοηθήσει στην λειτουργία μιας πραγματικά ενιαίας αγοράς με κοινούς, σταθερούς και διαχρονικούς κανόνες.  Όσον αφορά την κεντρικοποιημένη αποθήκευση ενέργειας με αντλησιοταμίευση, μελέτες ΕΜΠ δείχνουν πως ήδη για τους στόχους του 2020 δεν θα μπορεί να περισώσει την υπερβάλλουσα ανανεώσιμη παραγωγή (εκτιμάται στο 20%) σε ποσοστό άνω του 35%, ενώ για ακόμη ψηλότερες διεισδύσεις και μάλιστα με απόσυρση του μη ευέλικτου λιγνίτη, η διάσωση της υπερβάλλουσας  παραγωγής ΑΠΕ δύσκολα θα υπερβεί το 50%-60% με οικονομικά εφικτό τρόπο.  Τέλος η ανάπτυξη και λειτουργία της ως υποδομή του συστήματος εμπεριέχει σημαντικό κόστος, το οποίο και θα πρέπει να μπορεί εν τέλει να καλύπτεται από τους καταναλωτές τους οποίους και αφορά η απανθρακοποίηση του ηλεκτρισμού.